درسیه چال به اشکِ بصرم خندیدند

سالها شد سپری در غل و زنجیر عدو

و به آزردگی بال و پرم خندیدند

فقط نه قلب زنِ زشت کاره میشِکند

که در غمم دلِ هر سنگ خاره میشِکند

چنان زده است که بعضی از استخوانهایم

ترک ترک شده با یک اشاره میشکند

حصار پشت حصار آفتاب در زنجیر

و صبر سجده کند در کجاوه ی تقدیر

و سقف ابری زندان چقدر کوتاه است

تا ميخ اذيّت نكند پيرهنش را

اصلاً بگذاريد رويِ خاك بماند...

زشت است بيارند غلامان بدنش را

ترسی از فقر ندارند گدایان كریم

دست خالی نروند از در احسان كریم

حاجت خواسته را چند برابر داده است

طیب الله به این لطف دو چندان كریم

اندراين گوشه زندان به لب آمد جانم

ديگرامشب به بر مادرخود مهمانم

ازفراق رخ معصومه دلم تنگ شده

كاش مي شد به سر آيد شب هجرانم

دراين قفس چو يادم زلانه مي آيد

سرشك ديده من دانه دانه مي آيد

دلم گرفته ازاين غم كه گوشه زندان

پربسته بود... وقت پریدن توان نداشت

مرغی که بال داشت ولی آسمان نداشت

خوکرده بود با غم زندان خود ولی

دیگر توان صبر در آن آشیان نداشت

شده تسبیحی به دستش دونه دونه‌های زنجیر

شده هم صدای ذکرش لب زخم و جای زنجیر

وقتی موسا می‌شه یوسف دل زندون پرِ نوره